Κατά την διάρκεια της 27ης Ιουνίου από το πρωί επισκέφτηκε το σχολείο μας πολύς κόσμος και δέχθηκα από δεκάδες ανθρώπους την ίδια ακριβώς ερώτηση.
Ρωτούσαν λοιπόν όλοι τους, άνθρωποι διαφόρων ηλικιών αν οι τάξεις του σχολείου έχουν μικραίνει μετά από κάποιες εργασίες.
Πάρα πολλοί με ρώτησαν αν τα σκαλοπάτια της κεντρικής εισόδου έχουν λιγοστέψει ώστε να μικραίνει το ύψος από την αυλή του σχολείου !!!!
Το αποκορύφωμα της έκπληξής μου ήταν όταν έστειλα το βιβλίο που εκδόθηκε, στον παλιό συμμαθητή μας τον Λουκά που ζει στην Αθήνα από το 1975. Όταν μου τηλεφώνησε λοιπόν για να με ευχαριστήσει που τον θυμήθηκα μεταξύ των άλλων με ρώτησε ακριβώς την ίδια ερώτηση για τις σκάλες της κεντρικής εισόδου.
Δεν πίστευα στα αυτιά μου!!!!
Βέβαια τον ίδιο προβληματισμό διατύπωσε κάποιος ανώνυμος επισκέπτης στο blog στην ανάρτηση της 16ης Απριλίου με τίτλο «το όμορφο σχόλιο».
Εκεί ό ανώνυμος επισκέπτης έλεγε
«Όσο μεγαλώνεις, φαίνεται, εσύ οι διαστάσεις των πραγμάτων ξαναβρίσκουν το πραγματικό τους μέγεθος.»
Κάποιοι μου είπαν ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει όταν όμως βρίσκεσαι σε συγκινησιακή φόρτιση.
Ίσως έχουν δίκαιο γιατί κάπως έτσι ένιωσα και εγώ αυτές τις μέρες αν και το σχολείο το επισκέπτομαι τακτικά τα τελευταία χρόνια!!!!
Και βέβαια θα μπορώ τα επόμενα χρόνια να αναφέρω ένα ακόμα απλό και κατανοητό παράδειγμα όταν οι μαθητές μου με ρωτούν στη Φυσική να τους εξηγήσω κάτι από την θεωρία της σχετικότητας!!!
Όταν όμως ξαναβρεθούν σε χώρους που τους αγάπησαν πολύ !!
Γκουτιούδης Ζήσης
Υ.Γ. Δύο όμορφες φωτογραφίες του σχολείου την μέρα της εκδήλωσης του
Κώστα Μαλκάκη απόφοιτου του 1996 τον οποίο ευχαριστώ
ωραια σελιδα
ΑπάντησηΔιαγραφή