Κάποιες χρονιές ο χειμώνας ήταν βαρύς.
Η φωτογραφία του σχολείου μας εξαιρετική.
Και σε μια τέτοια αυλή με τόσο χιόνι θυμάμαι έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Κλασικού – Πρακτικού της Πέμπτης τάξης λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1973.
“λες και ήταν χθες”
Ζήση, πόσα-πόσα έληξε το ματς;
ΑπάντησηΔιαγραφήNα σου πώ την αλήθεια δεν θυμάμαι αλλά θυμάμαι τον Ζημίογλου να κάνει τάκλιν στα χιόνια και να πέφτει πάνω σε ένα πεύκο !!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη συνέχεια σηκώθηκε και συνέχισε το παιχνίδι!!!
Θυμάμαι, εγώ, απόφοιτος του 1969, πόσο τεράστια ήταν η αυλή του σχολείου μας, μέρος της οποίας απεικονίζεται στην φωτογραφία, πόσο τεράστια ήταν η αίθουσα του "Xημείου", πόσο ατέλειωτοι ήταν από την μια τους άκρη ως την άλλη, οι διάδρομοι, έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας, εκεί που υπήρχαν οι κρεμάστρες για τα ρούχα μας. Πριν καμιά 15ριά χρόνια που είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το σχολείο μου, όλα μου φάνηκαν μικρότερα, πολύ μικρότερα! Μικρότερη μου φάνηκε και η διαδρομή από το σχολείο μέχρι το σπίτι μου. Εκείνη η ατέλειωτη διαδρομή που έκανα με τα πόδια, πρωί και μεσημέρι, με ήλιο, ζέστη, κρύο, χιόνα ή βροχή. Όσο μεγαλώνεις, φαίνεται, εσύ οι διαστάσεις των πραγμάτων ξαναβρίσκουν το πραγματικό τους μέγεθος.
ΑπάντησηΔιαγραφή